دلم می‌خواست ریحانه را در آغوش بگیرم. به نظرم او هم طفلکی بود!
علی آمد. - دکتر میگه مامان تا صبح نمی‌مونه.
به دیوار تکیه داد. حس کردم در حال افتادن است. خواستم دستش را بگیرم که نیفتد. ریحانه یک صندلی برایش گذاشت.
گفت: علی آقا خودت می‌دونی مادرت عاشقته. حالا که داره میره، یه لحظه از کنارش جدا نشو! بذار دستش تو دستت باشه و بره.
علی با درماندگی به من نگاه کرد. تا حالا چنین یأسی را در نگاهش ندیده بودم. فکری به ذهنم رسید. شاید احمقانه بود. اما تنها فکری بود که ذهنم را اشغال کرده بود.
حضرت علی (علیه السلام) می فرمایند:
الدُّعاءُ مِفتاحُ الرَّحمَةِ وَ مِصباحُ الظُّلمَةِ.
دعا کلید رحمت الهی و چراغ ظلمت و تاریکی‌ها است.
پی نوشت: لطفاً برای بهبودیِ مادر دوستی عزیز دعا کنید...
اگر ناگزیر به انتخاب باشم،
اگر کسی نباشد که هم دوستش داشته باشم و هم دوستم داشته باشد؛
من ترجیح می‌دهم با کسی بمانم که دوستم داشته باشد و دوستش نداشته باشم،
تا کسی که دوستش داشته باشم و دوستم نداشته باشد...
هیچ جهنمی با جهنمِ دیگر فرق ندارد!
اما؛
شنیده‌ام که بعضی آتش‌ها بیشتر می‌سوزانَد،
خیلی بیشتر...
نرگس صرافیان طوفان
موافق یا مخالف؟
پی نوشت: با اینکه قالب را عوض کردم و دیگر فلش سبز و قرمز نداریم، میخواهم این مطالب را ادامه دهم و خوشحال میشوم نظرتان را بنویسید :)
نسل من به همه چیز عادت داشت. جنگ، بمباران، موشک باران، سرما؛ سهمیه بندی نفت وخوراکی، تاریکی شبانه، قطع گاز، ترس و هر چیز دیگر...
نسل من به نه شنیدن عادت داشت. اگر می‌خواستم جا خالی کنم، پس باید همه کارت‌هایم را بازی می‌کردم و بعد می‌باختم.
نسل من به مخالفت بزرگانش عادت داشت و نسل من جنگیدن را یاد گرفته بود. حتی اگر قرار بود بمیری، باید اول جنگیده باشی.
وقتی من دلش میخواهد هشیارتر باشد، البته اینکه سعی در سرگرم کردن احوالات خود دارد هم بی تأثیر نیست...
جالبه که ابر چتر بخرد و از باران گریزان باشد مثل انسان زمانی که تلاش میکند از زیر آنچه درون خودش است در برود، اما حقیقتاً درون ما پیچیده تر است از درون ابرها...
گاهی هم میروی پی بلاتکلیفی و میچرخی در موبایل:
در قسمت تنظیمات، درباره ی تلفن، اطلاعات، اتفاقی چند بار نسخه ی اندروید را لمس کردم و یک میشد گفت بازی برایم باز شد و اینکار را با شوقی کودکانه برای موبایلهای دیگر افراد خانواده هم انجام دادم و متوجه شدم بازیِ آنها سرگرم کننده تر از برای من است •_•
گفتم تا شما هم امتحان کنید ببینید چه بازی ای دارید =)
و در آخر هم معرفیِ دایناسور مورد علاقه ام :))
1) اینطوری پیروز میشیم، نه با کشتن چیزی که ازش متنفریم، بلکه با نجات چیزی که دوستش داریم. "رز"_"فیلم Star Wars"
2) پشت سر هر مرد موفقی چشمای یه زنه که بقیه رو میپاد. "بروس"_"فیلم Bruce Almighty"
3) ای کاش با چشم هایتان می دیدید، او در لحظاتی به شما اندیشیده که آدمهای معمولی مثل من به هیچ چیز، حتی به زندگی هم نمی اندیشند. آن وقت متوجه میشدید که احمد تا چه پایه شما را دوست میدارد، خیلی بیشتر از آن حدی که تصور کرده اید و یا میکنید. "فریدون"_"کتاب مثل خون در رگهای من"
4) اگر کسی را واقعاً دوست داشته باشیم، خوشبختی او را آرزو میکنیم. "؟"_"رمان ملت عشق"
5) _تمام زیبایی هایی که ما را در میان گرفته ناچار باید روزی از میان برود.
_این درست است. و چه غم انگیز است که هیچ چیزی دوام ندارد. "آلبرتو-سوفی"_"رمان دنیای سوفی"
او آن سوی قبر نشسته بود و من این سوی قبر. باز هم باران می‌آمد.
گفتم: چرا تو هر وقت می‌خوای یه چیز مهمی بهم بگی، بارون میاد؟
گفت: برای اینکه بیای زیر چتر من!
بلند شدم. همان چتر سیاهش بود که کوچه‌ها را عاشقانه با هم رفته بودیم. باران، بوی گندمزار در قبرستان راه انداخته بود.
گفتم: هوس نان کردم. همه‌ش تقصیر موهای توست.
کمی نزدیکتر شد. شانه هایمان به هم خورد.
گفت: صبح که تو کوچه دیدمت، چقدر دلم می‌خواست دستاتو بگیرم تو دستم. حست کنم. جلوت زانو بزنم و عذر بخوام، که چرا زودتر نیامدم.
گفتم: خب منم دلم می‌خواست بغلت کنم، اما روم نشد.
گفت: منم همینطور. مادر اونجا بود. تو رو دید، حالش بد شد. تا عصر گریه کرد. می‌دونم که می‌فهمی.
گفتم: چرا از من انقدر بدش میاد؟ من عاشق پسرشم!
سر کوچه اقاقیا ایستاده بودم. همینجا بود. پلاک سه. یک آپارتمان قدیمی. آنقدر ساکت که انگار عکس یک کتاب کودک بود. از آن خانه کسی بیرون نمی آمد! قلبم انگار در زد و در باز شد. اول پشتش به من بود. داخل رفت، مادرش را روی ویلچر بیرون آورد.
از آن زن قد بلند مو طلایی، موجودی دردمند و مچاله مانده بود. چادر سفیدی بر سر، به جای گیسوان بور، فرق سرش می درخشید. ابرو و گیسوانش ریخته بود و معلوم بود که درد می کشد.
دلم آتش گرفت. خواستم بروم استخوانهای دردمندش را ببوسم. علی روی مادرش را با پتو پوشاند، همان پیک الهی بود. فرقی نکرده بود. شاید کمی آفتاب سوخته و چهار شانه تر. بوی گندمزار موهایش کوچه را پر کرد. اما رنج عظیمی که می کشید، کلاغها را به فریاد واداشت.
پشت خانه ای پناه گرفتم. مطمین نبودم که وقت مناسبی برای دیدار باشد. خدایا کاش مرا نمی دید و رد می شد اما دید!
یک لحظه ایستاد. می خواست نفسش را آزاد کند. حالش از من بهتر نبود. دیگر برای گریز دیر شده بود.
بانوی خوبی ها، سلام
من هیچوقت مثل امیر مومنان شما را نشناخته ام ولی به حدی به شما باور دارم که برای خودم ارادتی است شگرف.
بانوی پاکی ها، پر سجاده ی شما کاشانه ی فرشته هاست و همانطور که آب مایه ی پاکیزگیست به زبان آوردن نام شما مایه ی تطهیر دل است.
خداوند شما را به خاتم انبیائش هدیه داد تا نشان دهد اوج عشق را.
بانوی عشق، در تمام ادوار همچون شما نبوده و نیست و همانا باید هزاران بار ببالم به خود برای داشتن نام شما.
فاطمه ی زهرا سلام الله علیها چقدر برای ما معمولی ها، برای ما که چشممان به نور عشق و معرفتی که دیده اید، نیفتاده، تصور رنجهای شما دشوار است، اما اطمینان قلبی ام میگوید برای شما تحمل آن همه رنج از تحمل پری بر روی سطح آب راحت تر بود.
زیارت حرم پسرتان آرزوی عمیق من است و همیشه با خودم میگویم این آرزوی عمیق، دو میشد اگر آرامگاه شما هم برای دوستدارانتان شناخته شده بود.
بانوی زیبایی ها دست دعایت بر سر ما تا ظهور حضرت موعود.
ایام فاطمیه تسلیت باد 🖤
بعضی وقتها هزاران حرف در سینه داری، هزاران بغض در گلو، تمام رگهای تنت تیر می کشد که فریاد کنی، اما هیچ کلامی پیدا نمیکنی!
آن لحظه که حاج اکبر حرف می زد، صدایش از جای دوری به گوشم می رسید. از سرزمینی دور، گلها و سبزه های خونی، سه سال دویدن من میان قبر محسن و کوچه علی و آن گورستان پشت پادگان که با هم وضو گرفتیم.
کار، بی خوابی، نوشتن، رد شدن آثارت و هیولایی به نام سانسور، که کم کم یادت می دهد یک قیچی برداری، گیسوانت را قیچی کنی، دوست داشتنت را قیچی کنی، تمام احساسات انسانی ات را قیچی کنی تا دیگر چیزی برای قیچی کردن آنها باقی نماند و آنوقت دیگر شبیه خودت نیستی. شبیه هیچ چیز نیستی!
اگر امید و عشق علی نبود، من هم مثل خیلی های دیگر، کودکی دلم را کنار زباله ها گذاشته بودم. اما شور عشق، آدم را از خیلی چیزها محافظت می کند و من دوام آوردم.
