سه نقطه

ایمیل هایم را باز کردم، خالی بود از عطرش، خودم نامه هایش را پاک کرده بودم، به خاطر خودم، و احترامی که برای خودم داشتم، آخر هنوز نیمچه غروری درونم نفس می کشید.

شروع کردم به نوشتن برایش:

سلام

برای مدت ها از دور دورت می گشتم...می خواهی بدانی چطور؟

کاری ندارد، می توانی از آخرین بازدید هایت بپرسی، حتماً می گوید که عاشق دیوانه ات دقیقه به دقیقه به من سر زده.

در روز ۱۵ ۱۶ بار...دلیلی برایش نداشتم، سوالی دارم که از تو نمی توانم بپرسم اما از خودم چرا: چرا عاشق برای کارهایش دنبال دلیل نمی گردد؟

اگر کسی از من بپرسد که چه می خواهی از آخرین بازدیدش؟

لبخند میزنم و هیچ نمی گویم، عاشق چرا باید با کسانی که مثل او نیستند راز فاش کند، جوابی بدهد و یا سوالی بپرسد؟

یک بار بعد از اینکه گفتی احوالاتت خوب است سه نقطه فرستادی...

هنوز به آنها فکر می کنم، بارها و بارها

چه کسی می گوید تنها سه نقطه ی بی اهمیت بوده؟ ، باورت بشود یا نشود، سه نقطه ها، فقط سه نقطه نبودند، انگار گویای همه چیز بودند و نبودند، خیلی حرف دارد، درد هم، انگار یک دنیا درد است و مرض، انگار کلی ناسزا درونش خفته، انگار بدتر از همه ی این انگارهاست.

خیلی بد سوختم بابتشان، و همه اینها را گفتم که بگویم این روزها عجیب سه نقطه ام....و غم انگیز است که این سه نقطه ها کسی را نمی سوزاند...

تو نمی دانی ولی نشستن و انتظار کشیدن و گوش سپردن به گذشت ثانیه ها و دیدن ورق خوردن عمر با حسرت خیلی دردناک است و رنجم می دهد اما رنجش را هم خواهانم، همیشه بوده ام، من دست نمی کشم، حتی اگر پیرزنی ۸۰ ساله شدم، اتفاقاً بامزه می شود، تصورش را بکن، من می آیم و می نشینم روی صندلی ام، دندان های مصنوعی ام را می گذارم داخل یک لیوان شیشه ای، دفتر خاطراتم را باز می کنم و از عشق تو که تنها چیزیست که هنوز فراموشش نکرده ام، می نویسم...بامزه و شاید کمی تا حدی چندش آور.

قربانت

مهرانه

یک به قول تو دوست قدیمی

دستم می رود که ارسالش کنم اما...